Хураангуй:
Манай улс орлогоороо зарлагаа санхүүжүүлэх зарчим болон шимтгэлд суурилсан нэг давхаргат тэтгэврийн тогтолцоотой. Ахмадуудын авдаг тэтгэвэр амьжиргааны зардалд нь хүрдэггүй, тэтгэврийн сангийн орлого зарлагаа дийлдэггүй, шимтгэл нь тэтгэврийн хэмжээнээсээ давсан гэх мэт олон сул талтай.
2020 онд 11.5% байсан ахмад настны тоо 2050 он гэхэд 28.6% болж өсөх тооцоотой байна. Энэ нь ахмад настны хүн ам зүйн ачааллын түвшин мөн он гэхэд 53%-д хүрнэ гэсэн үг юм. Товчхондоо бид одоогийн тогтолцоогоор явбал хорин жилийн дараа гэхэд улсын төсвийн дийлэнх нь тэтгэвэрт явж, эдийн засгийн уналтад орох, айл өрхүүд ахмад настнаа дэмжихийн тулд өрхийн орлогоо хуваалцаж, ядуурах зэрэг эрсдэлүүдтэй тулна.
Тэтгэврийн хөгшчүүл залуучуудтай харьцуулахад орлогоо өсгөх боломж хомс байдаг тул тухайн улсад олон тооны ядуу тэтгэврийн насны хүн байх нь нийгмийн хувьд анхаарвал зохистой том асуудал юм. Тэднийгээ дэмжиж, тэтгэх бодлоготой болохгүй бол наанадаж үр хүүхдүүдийнх нь өрхийн орлогод сөргөөр нөлөөлдөг.
Тэгвэл дээрх хоёр орны жишээнээс суралцан манай улс хувийн болон ажил мэргэжлийн тэтгэврийн хуримтлал бүхий гурван давхаргат тогтолцоог бий болгож, түүнийг зохицуулах хянах хууль эрх зүйн орчинг бий болгохоос эвлэвэл зохистой.
